Het proloog van Tiara

Tiara! Tiara, wacht!
Een meisje met een rood bobkapsel rende de wc in.
Tiara, je moet me helpen!
Hoe moet ik je helpen, zegt een meisje dat zich in de hoek verstopte.
Ik heb nu al je hele leven verpest!
Ze liet haar gezicht zien.
Haar normaal zwarte ogen branden van woede rood.
Toch zag je er wat blauws in.
Verdriet.
Het meisje met het bobkapsel zag altijd gevoelens in haar ogen.
Toch wist ze nog steeds niet wat haar gebruikelijke kleur zwart betekende.
Tiara, ik weet dat jij het kunt.
Nee! Laat me met rust, Vera!
Ze rende weg, de tuin in.
Alles was donker, ookal was het pas 1 uur s'middags.
Het was haar schuld.
Haar naam was Tiara Moonday.
Ze ging zitten tussen de rode rozen.
Die kleurden zwart.
Het rood verdween uit haar ogen.
Ze werden blauw.
Opeens hoorde ze een stem.
Je bent niet alleen.
Jawel, dat ben ik wel.
Dat komt omdat je hier niet hoort. Maar je kan niet naar waar je wel hoort. Wil je erheen?
Ja.
Ga dan op zoek naar degene die jou kracht kan opvullen. Je herkent haar als je haar ziet.
Er verscheen een lach op Tiara's mond.
Het ging haar lukken.